Wij als kinderverpleegkundige?
Door: Marco Lamme
Blijf op de hoogte en volg Tamara en Rianne
05 Oktober 2013 | Congo - Brazzaville, Pointe-Noire
Heey lieve allemaal!!
Werd weer even tijd dachten we voor een nieuwe blog! Over het verplegen hier op de afdeling, het communiceren met de patiënten en nog veeeeeeeel meer!!
Maar allereerst willen we iedereen bedanken voor de leuke reacties, kaarten en mailtjes die we krijgen. Super leuk om zo wat te horen vanuit Nederland! Zelfs patiënten uit Tergooi met hun lieve reacties, heel leuk!!!
Sinds een maand zijn we begonnen in het ziekenhuis. We waren benieuwd hoe het met ons medisch Engels ging, hoe we met de Frans/Ketuba-sprekende patiënten konden communiceren en of er een kinderverpleegkundige in ons schuilde.
Nou, dat laatste is een “nee” haha, maar verder gaat het ons hier erg goed af! Het medisch Engels gaat veel beter dan we dachten, we kletsen lekker heel de dag en rommelen wat en voor we het weten is de dienst weer voorbij. De patiënten spreken voornamelijk Frans of Ketuba. Beiden spreken wij niet, maar de regelmatig terugkomende vragen (of de patiënt pijn heeft, pijnmedicatie wil, misselijk is of wat wil eten) kunnen wel in het Frans met de patiënt regelen. En als het niet lukt hebben we elke dienst 2 vertalers lopen op de afdeling. S’nachts moeten we ze vaak wel eerst wakker maken of even zoeken (laatst was er één in een bed gaan slapen en dachten we dat het een patiënt was totdat de collega ook zei dat het niet haar patiënt was…), maar over het algemeen gaat dat ook wel goed. De vertalers komen hier uit Pointe-Noire en hebben geen medische achtergrond. Deze opstart periode moeten zij ook heel erg wennen natuurlijk, maar het gaat steeds beter! Al vinden ze het soms nog wel lastig om te vragen of de patiënt heeft gepoept, terwijl dat voor ons de normaalste zaak van de wereld is om te vragen. ;-)
De vertalers, dayworkers, werken hier ook op de afdeling om de patiënten te helpen met eten, wassen (of de familielid van de patiënt helpt daarbij), mobilisatie en de basiszorg. Wat er voor ons dan overblijft is de medicatie, de patiënt stabiliseren na OK en de vitale functies onder controle houden. Daarnaast hebben we nieuwe taken, vergeleken bij ons werk in Hilversum; Lekker spelen en knuffelen met de kinderen, een puzzel maken van Cars met een oudere man van 60, uitleggen aan de patiënten hoe de wc werkt en dat het niet bedoelt is om kleding in te wassen en het model zitten voor een vlechtenkapsel (wat erg pijnlijk is) of omdat de patiënten gewoon even aan ons zachte blonde haar of blanke huid wil zitten. Oh, en onze nagels worden gemiddeld twee keer per dienst gelakt.
Ja, en nog even terugkomend op dat kinderverpleegkundige.. Geweldig om te zien als zo’n kleintje gaat lachen en z’n armpjes naar je uitstrekt als je aan komt lopen en hoe schattig het is als ze in je armen in slaap vallen of met je aan het spelen zijn. Totdat het punt komt dat ze gaan huilen en, vooral in het begin, je dan niet precies weet of het van de pijn is of omdat ze een vuile broek hebben oid. Als ze die vuile broek hebben en je de worsteling aangaat met zo’n klein wurmpie om de luier te verschonen en hij is aan de winnende hand…. Of als ze dan weer huilen van de pijn en je geeft morfine, je overlegt voor nog een shot morfine (want dat zou je bij volwassen patiënten ook doen), maar vervolgens is het kind alweer aan het lachen en heeft het kind dus weer van je gewonnen. Ja, dan lach je heel hard in jezelf en vraag je jezelf af hoe grappig het is als kind om de verpleegkundige, die totaal geen kinder-achtergrond heeft, zo te zien staan met het morfine spuitje in dr hand.
We maken er nu een grappie van, maar ondanks dat de kinderen heel lief zijn en leuk zijn om lekker te knuffelen, houden we het in Nederland lekker bij ons oude vertrouwde B0!!
Als je dagdienst hebt, begin je om 7:00. We startten met gebed en met mededelingen. Daarna overdragen en medicatie delen, controles doen, wachten op een patiënt die terug komt van operatie en die vervolgens na de operatie stabiliseren, zorgen dat hij plast en zorgen dat hij heeft gegeten en het ook daadwerkelijk binnen houd. 20 minuten na OK werken ze vaak al een bord rijst met kip weg en lopen ze zelf zonder probleem naar de wc. Geen gezeur van eerst een glaasje water of een po op bed, die-hards zijn het hier!! Zou dit in Nederland ook mogelijk zijn??
Om 14:00 komt de avonddienst binnen en dan gaat de dagdienst met de patiënten die naar buiten mogen, naar dek 7 om lekker van het zonnetje en de buitenlucht te genieten. Ook al kom je net uit de operatie kamer; als je naar buiten kan, gewoon gaan; 7 trappen omhoog naar dek 7 en 1,5 uur later de 7 trappen weer naar de afdeling, zonder problemen. We hebben serieus nog nooit iemand horen klagen. Om 15:30 brengt de dagdienst de patiënten weer naar de afdeling en zijn dan klaar met werken. De avonddienst is rustiger dan overdags; je krijgt wel vaker een patiënt na operatie terug waar je druk mee bent en verder medicatie delen en vaak een film kijken met de patiënten, lekker even chillen met zo’n kleine kleuter die moe is op je schoot.
Jullie hebben hopelijk nu een wat beter beeld van hoe het er hier aan toe gaat in de verpleging
We hebben niet heel veel foto’s voor deze blog, maar je mag geen foto’s zelf maken op de afdeling, dus we zijn blij met de foto’s die überhaubt gemaakt worden van patiënten en ons
Lieve groetjes van Tammie en Rie
Ps. Als je je afvraagt of het echt nut heeft je “oude” kleding in te leveren voor derde wereld landen hebben wij het antwoord; Ja dat is dat zeker!! Leuk om de mensen/kinderen hier te zien lopen in Tommy Hilfinger of Adidas. Zullen ze vast niet zelf gekocht hebben.
Werd weer even tijd dachten we voor een nieuwe blog! Over het verplegen hier op de afdeling, het communiceren met de patiënten en nog veeeeeeeel meer!!
Maar allereerst willen we iedereen bedanken voor de leuke reacties, kaarten en mailtjes die we krijgen. Super leuk om zo wat te horen vanuit Nederland! Zelfs patiënten uit Tergooi met hun lieve reacties, heel leuk!!!
Sinds een maand zijn we begonnen in het ziekenhuis. We waren benieuwd hoe het met ons medisch Engels ging, hoe we met de Frans/Ketuba-sprekende patiënten konden communiceren en of er een kinderverpleegkundige in ons schuilde.
Nou, dat laatste is een “nee” haha, maar verder gaat het ons hier erg goed af! Het medisch Engels gaat veel beter dan we dachten, we kletsen lekker heel de dag en rommelen wat en voor we het weten is de dienst weer voorbij. De patiënten spreken voornamelijk Frans of Ketuba. Beiden spreken wij niet, maar de regelmatig terugkomende vragen (of de patiënt pijn heeft, pijnmedicatie wil, misselijk is of wat wil eten) kunnen wel in het Frans met de patiënt regelen. En als het niet lukt hebben we elke dienst 2 vertalers lopen op de afdeling. S’nachts moeten we ze vaak wel eerst wakker maken of even zoeken (laatst was er één in een bed gaan slapen en dachten we dat het een patiënt was totdat de collega ook zei dat het niet haar patiënt was…), maar over het algemeen gaat dat ook wel goed. De vertalers komen hier uit Pointe-Noire en hebben geen medische achtergrond. Deze opstart periode moeten zij ook heel erg wennen natuurlijk, maar het gaat steeds beter! Al vinden ze het soms nog wel lastig om te vragen of de patiënt heeft gepoept, terwijl dat voor ons de normaalste zaak van de wereld is om te vragen. ;-)
De vertalers, dayworkers, werken hier ook op de afdeling om de patiënten te helpen met eten, wassen (of de familielid van de patiënt helpt daarbij), mobilisatie en de basiszorg. Wat er voor ons dan overblijft is de medicatie, de patiënt stabiliseren na OK en de vitale functies onder controle houden. Daarnaast hebben we nieuwe taken, vergeleken bij ons werk in Hilversum; Lekker spelen en knuffelen met de kinderen, een puzzel maken van Cars met een oudere man van 60, uitleggen aan de patiënten hoe de wc werkt en dat het niet bedoelt is om kleding in te wassen en het model zitten voor een vlechtenkapsel (wat erg pijnlijk is) of omdat de patiënten gewoon even aan ons zachte blonde haar of blanke huid wil zitten. Oh, en onze nagels worden gemiddeld twee keer per dienst gelakt.
Ja, en nog even terugkomend op dat kinderverpleegkundige.. Geweldig om te zien als zo’n kleintje gaat lachen en z’n armpjes naar je uitstrekt als je aan komt lopen en hoe schattig het is als ze in je armen in slaap vallen of met je aan het spelen zijn. Totdat het punt komt dat ze gaan huilen en, vooral in het begin, je dan niet precies weet of het van de pijn is of omdat ze een vuile broek hebben oid. Als ze die vuile broek hebben en je de worsteling aangaat met zo’n klein wurmpie om de luier te verschonen en hij is aan de winnende hand…. Of als ze dan weer huilen van de pijn en je geeft morfine, je overlegt voor nog een shot morfine (want dat zou je bij volwassen patiënten ook doen), maar vervolgens is het kind alweer aan het lachen en heeft het kind dus weer van je gewonnen. Ja, dan lach je heel hard in jezelf en vraag je jezelf af hoe grappig het is als kind om de verpleegkundige, die totaal geen kinder-achtergrond heeft, zo te zien staan met het morfine spuitje in dr hand.
We maken er nu een grappie van, maar ondanks dat de kinderen heel lief zijn en leuk zijn om lekker te knuffelen, houden we het in Nederland lekker bij ons oude vertrouwde B0!!
Als je dagdienst hebt, begin je om 7:00. We startten met gebed en met mededelingen. Daarna overdragen en medicatie delen, controles doen, wachten op een patiënt die terug komt van operatie en die vervolgens na de operatie stabiliseren, zorgen dat hij plast en zorgen dat hij heeft gegeten en het ook daadwerkelijk binnen houd. 20 minuten na OK werken ze vaak al een bord rijst met kip weg en lopen ze zelf zonder probleem naar de wc. Geen gezeur van eerst een glaasje water of een po op bed, die-hards zijn het hier!! Zou dit in Nederland ook mogelijk zijn??
Om 14:00 komt de avonddienst binnen en dan gaat de dagdienst met de patiënten die naar buiten mogen, naar dek 7 om lekker van het zonnetje en de buitenlucht te genieten. Ook al kom je net uit de operatie kamer; als je naar buiten kan, gewoon gaan; 7 trappen omhoog naar dek 7 en 1,5 uur later de 7 trappen weer naar de afdeling, zonder problemen. We hebben serieus nog nooit iemand horen klagen. Om 15:30 brengt de dagdienst de patiënten weer naar de afdeling en zijn dan klaar met werken. De avonddienst is rustiger dan overdags; je krijgt wel vaker een patiënt na operatie terug waar je druk mee bent en verder medicatie delen en vaak een film kijken met de patiënten, lekker even chillen met zo’n kleine kleuter die moe is op je schoot.
Jullie hebben hopelijk nu een wat beter beeld van hoe het er hier aan toe gaat in de verpleging
We hebben niet heel veel foto’s voor deze blog, maar je mag geen foto’s zelf maken op de afdeling, dus we zijn blij met de foto’s die überhaubt gemaakt worden van patiënten en ons
Lieve groetjes van Tammie en Rie
Ps. Als je je afvraagt of het echt nut heeft je “oude” kleding in te leveren voor derde wereld landen hebben wij het antwoord; Ja dat is dat zeker!! Leuk om de mensen/kinderen hier te zien lopen in Tommy Hilfinger of Adidas. Zullen ze vast niet zelf gekocht hebben.
-
05 Oktober 2013 - 18:20
Dieke:
Wat ontzettend leuk om te lezen!
Lijkt me een geweldig avontuur!
Heel veel plezier nog daar! Liefs, Dieke -
05 Oktober 2013 - 19:43
Jacobine:
Hey lieve meiden, ik ben trots op jullie :) Kan me weer helemaal voorstellen hoe een geweldig bevredigend gevoel het geeft om echt iets zinvols te doen!! Oh en jullie teksten zijn echt hilarisch! Zet m op en blijf genieten!! X Jacobine -
05 Oktober 2013 - 20:04
Sjoerd:
Een mooi verslag, ook al is het niet van jou, Rianne! Volgens mij moet je het daar wel kunnen volhouden; wat een geweldige ervaring! Geniet ervan en veel zegen gewenst!
Groeten,
Sjoerd -
05 Oktober 2013 - 20:07
Sjoerd:
Of heb je het wel getypt? Ik lees: door Marco Lamme.. -
05 Oktober 2013 - 20:13
Annie Vermeer:
Hoi Lieve Rianne en Tamara,
Wat leuk om te lezen wat jullie daar allemaal meemaken en hoe jullie nieuwe ervaringen op doen met het werken met kinderen. Jullie ervaren ook dat de mensen in Congo veel minder snel klagen en al heel snel weer het gewone leven oppakken. Geniet van jullie geweldige reis!! -
05 Oktober 2013 - 22:02
Rianne:
Hey Sjoerd!
Het internet is hier zo sloom dat we het verslag niet geupload krijgen. (Het is uitzonderlijk dat ik nu überhaubt deze pagina kan openen en een berichtje kan plaatsen)
We maken dus zelf wel ons verslag en dan sturen we dat, inclusief de foto's, naar Marco en die zet het steeds online. Daar in Hilversum gaat het net iets sneller dan hier aan de andere kant van de wereld ;-)
Groetjes, Rianne. -
05 Oktober 2013 - 22:02
Rianne:
Hey Sjoerd!
Het internet is hier zo sloom dat we het verslag niet geupload krijgen. (Het is uitzonderlijk dat ik nu überhaubt deze pagina kan openen en een berichtje kan plaatsen)
We maken dus zelf wel ons verslag en dan sturen we dat, inclusief de foto's, naar Marco en die zet het steeds online. Daar in Hilversum gaat het net iets sneller dan hier aan de andere kant van de wereld ;-)
Groetjes, Rianne. -
06 Oktober 2013 - 13:34
Anneke Dankers:
Ha Rianne, wat een mooi verslag weer. Ik geniet ervan om het te lezen en zie het voor me!
Het moet echt een super ervaring zijn voor jullie!
Hou ons op de hoogte!
Grtjs uit Asperen
-
06 Oktober 2013 - 20:04
Papa En Mama:
Lieve Tam en Rie,,
Wat een geweldig verslag is dit toch ook weer, leuk om te lezen.
Wat voor jullie misschien al weer een beetje gewoon is geworden, is voor ons als "achterblijvers" bijzonder om te lezen. Ga er dus vooral mee door, want wij houden ervan!
Tam, wat een leuke foto heb je naar Miek gestuurd zeg, toch wel een lieve kindervepleegkundige, onderschat jezelf niet!!
Wees gezegend in je doen!
Kus van ons allebei,
papa en mama xx -
06 Oktober 2013 - 22:44
Alice Roth-Vermeer:
Lieve Rianne,
wat een mooi werk kunnen jullie daar doen.
We zijn onder de indruk!
Groeten, ook van o.C en R+N, t. El
-
07 Oktober 2013 - 12:24
Toos Pors:
Ben weer helemaal op de hoogte lieve meiden! En onder de indruk van jullie werk en verslag!
De foto's laten goed zien hoe nodig het is dat jullie er zijn! Een goeie tijd nog, Gods Zegen!
Dikke kus, t. Toos -
07 Oktober 2013 - 17:06
Corné:
Hey Tam en Rianne,
Gaaf om jullie avonturen op deze manier.
Keep up the good work!
Corné -
07 Oktober 2013 - 17:57
Oom Cees :
Hoi meiden,
Vroeger heb ik wel eens in een vakantie een zogenaamde doktersroman gelezen, maar na jullie verslag gelezen te hebben weet ik dat ik dat nooit meer zal doen. Wat een andere wereld.
Ik ben trots een nichtje te hebben, die dit werk kan en wil doen.
Heel veel succes en gezondheid gewenst jullie.
Box ouwe ook voor je collega
Oom Cees -
07 Oktober 2013 - 18:09
Jet:
Lieve Rianne en Tamara
Wat een mooi verslag weer en wat fijn te horen/lezen wat een geweldig werk jullie doen.
Ga zo door meiden voor jullie en jullie geweldige collega's daar een lieve groet en Gods zegen van mij
Jet -
09 Oktober 2013 - 16:56
Jaap En Tiemy Visscher:
lieve tam en rie wat keken we uit naar jullie verslag.
en wat hebben we genoten van dit verslag.
ook de foto,s daar werden we toch wel een beetje
stil van. als je de geschonden gezichten ziet en de vergroeide
benen wat fijn dat er hulp is en dat jullie ook een radertje mogen zijn
in verpleging en verzorging we wensen jullie GODS ZEGEN TOE
veel liefs voor jullie en een dikke smakker van opa en omi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
