Screeningday!

Heey lieve allemaal!

Wat een week hebben we achter de rug! Maar we zijn zo opgelucht dat we niet deze week pas aan zouden komen in Congo! Afgelopen week zijn er zo'n 80 mensen nieuw gearriveerd op het schip die gelijk aanwezig konden zijn bij de screeningday, maar die ook tussen alle bedrijven door nog moesten wennen aan het de hele dag Engels praten, 2 minuten douchen per dag, je “slaapkamer(tje)” moeten delen met nog 5 andere mensen en het hebben van 0,1 privacy.
Al die laatste dingen hebben we goed onder controle :-) . Het heeft wel wat om zonder tv te leven, geen boodschappen te hoeven doen, geen eten te koken, met het avond eten af te spreken film te gaan kijken met een mannetje of 10 en verder geen verplichtingen te hebben dan werken.

Alleen de screeningday! Dat was een dag waar we al heel lang naar hadden uitgekeken en nu was het eindelijk zover!!!! De dagen ervoor kregen we er veel informatie over. Een aantal mensen hadden al een taak gekregen, maar degene (wij) die nog geen taak hadden, konden zelf inschrijven om iets te doen die dag. Wij hadden onszelf ingedeeld in het escorteren van patiënten van de ene naar de andere plek. (altijd al graag een dagje in de escort willen werken ;-) )

Woensdag 28 augustus ging om 4:30 de wekker. Het was zover! Eerst even ontbeten en om 5:30 gingen we met de Mercy ships jeeps richting een school in Pointe-Noire waar de screeningdag zou plaats vinden.
Rianne; “Ik werkte eerst bij de eye kliniek; Het escorteren van patiënten naar de uitgang die te horen hadden gekregen dat ze niet geholpen (meer) konden worden. In het begin was het best pittig. Iedereen hoopt geholpen te kunnen worden, staan lang in de rij en krijgen dan een “nee” te horen. En dat dan een paar uur achter elkaar. Die patiënten proberen dan nog een 2e kans af te troggelen of desnoods wat geld of eten, maar een “nee” is “nee”,dus meer kon je dan niet doen dan de uitgang te wijzen. Het is dan gewoon een knop omzetten en je werk doen, aardig zijn en troostten.

Later kwam ik te werken aan het einde van de rij waar al de 7000 patiënten langs moesten. Eerst moesten de patiënten langs een persoon van Mercy ships die stuurde ze dan naar de eye kliniek of de algemene rij. De algemene rij stopte bij de “pré-screeners”. Deze gaven een “ja” of “nee”. “Nee” kregen de patiënten die we niet konden helpen en een “ja” kregen de patiënten die dan naar de artsen/verpleegkundigen gingen om hun verdere plan te bespreken.
Ik moest de patiënten die als eerste in de rij stonden naar de “pré-screeners” leidden. Dit vond ik wel “leuk” om te doen, aangezien ik leuk met de mensen in contact was, ik ook druk was met werken en iedereen nog goede hoop had om geholpen te kunnen worden. Je zag zo veel verschillende mensen met grote tumoren, brandplekken en ga zo maar door.
Verder de dag heb ik nog wat Franse zinnen geleerd. “Monsieur aux blue” heb ik 100 keer gezegd om patiënten te verwijzen naar de meneer in de blauwe trui. “Je peux marche avec toi” was ook een goede zin die ik m'n hele leven niet meer kan vergeten. Niet alleen ons Engels gaat met stappen vooruit. Hopelijk kunnen we ook een aardig mondje Frans praten als we weer thuis zijn ;-)
Het was een heftige dag en we waren blij toen we om 20:00 het schip weer in zicht zagen, maar we zijn zeker blij dat we het hebben meegemaakt en we kunnen nu helemaal niet meer wachten om de patiënten te helpen, te knuffelen en veel liefde te geven! Ik ga maandag 2 september startten op de plastische chirurgie en vrijdag gelijk voor 4 nachten de dienst in van 10 uur. En nee, niet in de teampost een spelletje doen of film kijken, nee op een stoel zitten in dezelfde kamer als die van de patiënten, wachtten tot het 8u is. Daar zie ik wel een beetje tegenop, maar voor dat je het weet is dat ook weer voorbij. Net zoals de afgelopen 6 weken die met gierende banden voorbij zijn gevlogen!!”

Tamara: “ Zoals Rie al zei was het een super lange maar mooie en bijzondere dag! Echt een dag die ik voor geen goud had willen missen! Mijn voeten zijn nog aan het bijkomen en als kers op de taart heb ik weer even ouderwets mogen genieten van een migraine aanval vandaag:) Het was het allemaal waard!!
Ik zat net als Rie in de escort. In het begin kreeg ons groepje een plek aangewezen precies na de pre-screeners waar de mensen een ''ja'' of ''nee'' te horen hadden gekregen. Bij een ''ja'' mocht ik ze naar de ''registratie plek'' brengen waar ze al hun gegevens moesten inleveren zodat er contact opgenomen kon worden als er een OK datum gepland was. Dit was een leuk stuk om te lopen. Iedereen is blij en vol goede hoop ( terwijl het nog niet eens zeker was of ze inderdaad geholpen konden worden, daar gaan de artsen over) Ik heb heel wat kleine mooie kindjes kunnen dragen om de ouders even te ontzien. Echt genieten om al die blije koppies te zien!

Het minder leuke gedeelte was de route die ik moest lopen met de patienten die een ''nee'' gekregen hadden. +/ vijftig meter lopen met mensen van wie al hun hoop in een keer weggeveegd was... Soms was ook de taalbarrière een probleem, de pre-screeners hadden wel een vertaler bij zich om aan de patiënten uit te leggen dat ze niets voor hen konden betekenen. Mij werd wel duidelijk dat dit heel vaak niet goed was overgekomen. Soms liep ik met een patient naar de uitgang, de verwarring op hun gezichten als we naar de uitgang/ gebedsruimte liepen zal ik nooit vergeten. '' Ik moet de andere kant op, ik moet een dokter zien, kan ik dan echt niet geholpen worden'' uiteraard in het Frans wat ik niet versta, toch wist ik heel goed wat ze bedoelde. Kinderen die voor uren en uren in de rij hadden gestaan en besefte dat we niets konden doen en dikke tranen van verdriet. Vreselijk. Heb heel wat momentjes gehad dat het huilen me nader stond dan het lachen en dacht ''wat doe ik hier, ik wil naar huus'' Gelukkig konden we vaak genoeg ruilen van plek zodat we geluk en verdriet konden afwisselen.

Voor de mensen die het fijn vonden was er een gebedsruimte. Hier was een team aanwezig die voor de (voornamelijk afgewezen) mensen konden bidden. Wat ik heb gegrepen was dit voor iedereen heel fijn. Iedereen ging daar vandaan met een stukje bemoediging of rust.

Al met al een hele gave dag! En wat een samenwerking tussen al onze collega's, ook al was iedereen helemaal gesloopt aan het einde van de dag, iedereen bleef aardig en opgewekt. De dagen erna hebben we nog genoeg nagepraat over wat iedereen heeft meegemaakt.
Iedereen op het schip is moe en weer aan het opladen voor volgende week. Vandaag (zondag) zijn de eerste patiënten aan boord gekomen die morgen geopereerd gaan worden. Super spannend en ik heb er onwijs veel zin in! Hopen dat mijn medisch engels ook met sprongen vooruit gaat, dan komt het helemaal goed:D ''

Lieve mensen, HEEL erg bedankt voor alle steun, berichtjes, gebeden en bemoediging:) we hebben gemerkt dat jullie aan ons gedacht hebben:)

Lieve groetjes van ons!!